BİRİ GİDER, BİRİ GELİR...

            Eveeet, sanırım bu aralar biraz daha iyiyim. Bir an her şey daha da kötüye gidecek sanmıştım. Yanılmışım. Aslında depresyona girince her şeyin giderek daha da kötüleşeceğini düşünürüz. Bir umudumuzun kalmadığını hissederiz. Ama öyle bir şey söz konusu bile değil. Zaten üzüldüğün şeyi zaman ilerledikçe saçma buluyorsan etrafına bakınca seni mutlu edecek başka insanlarında olduğunu farkediyorsun. Bunu atlatmamı sağlayan arkadaşlarımdı. Aslında ne yaptıklarını bilmiyorlar. Ama işe yaradılar :D Sanırım şu aralar depresyonda değilim. Ama her an girebilirim. İnşallah öyle bir şey olmaz. Hem... Şu aralar hayatıma yeni yeni insanlar giriyor. Her an resmen onu unutturacak bir kişi karşıma çıkabilir. Bu iyi de olur aslında. Onu unutmak, onu düşünmemek, onunla yaşadığım her türlü anıyı unutmak bana daha iyi gelecek sanırım. Şuan ki tek korkum ; " aşık olmak " bundan gerçekten çok korkuyorum. Çünkü ben aşık olduğum insana çok bağlanırım. Bu inanınki çok kötü bir duygu. Üstelik çok zor. Sonra yine ben üzülüyorum çünkü. Gelelim bugünee bugün seçmeli dersimiz olan " uluslararası ilişkiler " dersimiz boştuuu bu o kadar güzel bir şey ki anlatamam. Zaten derste çok sıkılıyordum :D Öğretmen gelmeyince başımıza bir nöbetçi öğretmende vermediler. Coştuk. Dramadan tutun oyun oynamaya kadar her türlü şeyi yaptık sınıfta :D Bu, klasik öğrenci modum ^_^ :D Ama bu sıralar anladığım tek şey ;" BİRİ GİDER, BİRİ GELİR." Cümlesiydi. Gerçekten de öyle :D Hayatta boş yere değmeyecek insanlar için üzülmemeli insan bence. Hele de onun için...
Neysee hadi ben kaçtıım ! :3 :D

Hey, hayat söylesene benden başka uğraşacak bir insan yok mu ?

    Şu anda o kadar kötüyüm ki anlatamam. Hayatım neredeyse bir kaos içinde. Sanki herkes benden kaçıyor, kimse benimle konuşmak dahi istemiyor gibi. Hayatta en değer verdiğim ailem bile beni sınavlar yüzünden sıkıyor. Tek gerginlik sınavlar değil. Gerginlik benim hayatımın adı. Hayatımın bütünü. Ama beni en çok yıkan sanırım sevdiğim çocuğun en yakın arkadaşıma aşık olması... Böyle bir şey olmaması için hep dua etmişimdir. Ama galiba sonunda korktuğum başıma geldi. Arkadaşım eğer öyle bir şey olsa bile onu istemeyeceğini söylüyor. Ama bu neyi değiştirir ki ? Hiç bir şeyi. Hem de hiçbir şeyi. Yavaş yavaş güçsüzleştiğimi hissediyorum. Yanılmıyorum. Gerçekten bu bana oluyor. Hem de her dakika her saniye... Herkes beni sıkıyor, boğuyor. Ölmek istiyorum. Biliyorum belki de daha ölemem de. Ama düşünmeden de edemiyorum. Şu anda beni rahatlatan tek şey romanımı yazmak. Böylece içimdekileri kağıda aktarabiliyorum. Başka hiç bir şey beni rahatlatmıyor. Aksine, daha da kötü yapıyor. Bu olaylar yüzünden asosyal olmaktan korkuyorum. Kimseyle konuşmamaktan, kimseyle iletişim kuramamaktan korkuyorum. Biliyorum hiçbir şey düzelmeyecek ve yakında her şey çığırından çıkmaya başlayacak...