Hey, hayat söylesene benden başka uğraşacak bir insan yok mu ?

    Şu anda o kadar kötüyüm ki anlatamam. Hayatım neredeyse bir kaos içinde. Sanki herkes benden kaçıyor, kimse benimle konuşmak dahi istemiyor gibi. Hayatta en değer verdiğim ailem bile beni sınavlar yüzünden sıkıyor. Tek gerginlik sınavlar değil. Gerginlik benim hayatımın adı. Hayatımın bütünü. Ama beni en çok yıkan sanırım sevdiğim çocuğun en yakın arkadaşıma aşık olması... Böyle bir şey olmaması için hep dua etmişimdir. Ama galiba sonunda korktuğum başıma geldi. Arkadaşım eğer öyle bir şey olsa bile onu istemeyeceğini söylüyor. Ama bu neyi değiştirir ki ? Hiç bir şeyi. Hem de hiçbir şeyi. Yavaş yavaş güçsüzleştiğimi hissediyorum. Yanılmıyorum. Gerçekten bu bana oluyor. Hem de her dakika her saniye... Herkes beni sıkıyor, boğuyor. Ölmek istiyorum. Biliyorum belki de daha ölemem de. Ama düşünmeden de edemiyorum. Şu anda beni rahatlatan tek şey romanımı yazmak. Böylece içimdekileri kağıda aktarabiliyorum. Başka hiç bir şey beni rahatlatmıyor. Aksine, daha da kötü yapıyor. Bu olaylar yüzünden asosyal olmaktan korkuyorum. Kimseyle konuşmamaktan, kimseyle iletişim kuramamaktan korkuyorum. Biliyorum hiçbir şey düzelmeyecek ve yakında her şey çığırından çıkmaya başlayacak...